Ik kan niet genoeg emoties over mij heen laten gaan als ik naar deze serie kijk!
Al ben ik een softie en wordt ik nogal gauw emotioneel bij trieste scenes heeft het me in plaats van triest, woest gemaakt wanneer Kamina stierf.
Het verhaal eindigde toen Simon, Kamina's beste friend en gezworen broer, de Helix koning heeft verslagen en Teppelin in een stad heeft verandert waar de mens samen met de beestmensen kon leven.
Echter na vele jaren begint het verhaal waar de Helix koning de mensheid voor onderdrukte.
De mensen vergaten hun tijd die ze besteed hadden ondergronds en waren en zoals altijd is er ook politiek dat roet in het eten gooide omdat ze het altijd voor de veiligheid voor de stad doen.
Rosshu, één van de kompanen die mee heeft gevochten tegen de Helix koning, heeft allerlei linke zaakjes achter Simon's rug gedaan zoals het nabootsen van de Helix koning maar met zijn DNA dat aangepast is zodat de Helix koning zijn grote ego niet meer heeft en over allerlei zaken praat wat hij niet zou doen.
Het grote ego van de Helix koning was wat hun planeet in leven hield omdat hij van plan was een leger te bouwen om de anti-spirals tegen in te gaan.
Hij had uitgelegd dat de mensen op deze planeet te snel 'kweken' en een bedreiging vormde voor de anti-spirals en ze daarom ondergrond heeft laten leven en diegene die ontsnapte werden gedood.
De momenten waar ik echt de haat aan had waren : 1 : Kamina heeft het de beenderen van zijn vader gevonden kort nadat hij hem wilde vinden eens hij ontsnapt was van zijn ondergrondse stam.
2 : Kamina stierf tijdens de kaping van de dai-ganzan
3 : Rosshu heeft simon verraden voor de veiligheid van de mensheid
4 : Simon was bijna geëxecuteerd.
5 : nia veranderde naar een anti-spiral status wanneer Simon tegen haar aan het praten was om haar te redden.
6 : Op het huwelijk tussen Nia en Simon is Nia verdwenen (gestorven) voor eidereen.
7 : Yoko verliest twee personen op dezelfde manier (juist nadat ze toegaven dat ze van haar hielden en dat ze zouden terugkomen van het gevecht).
Genoeg met al dit emotionele gedoe en op naar de komische en epische momenten!
één van de scenes dat me liet kijken van 'wat?' wanneer ze de oceaan bereikte.(Bovenstaande foto zou je meer uitleg geven)
Ik vond hun reacties wel leuk en ook hun opstelling was lachwekkend maar op hetzelfde moment dacht ik ook zo iets van 'nee'.
Dat ene zin dat de vijand zijn ziel verovert, je angsten laat verdwijnen en je hoop geeft is deze.
en...
Het logo design dat de Dai-Gurren brigade gebruikt is simpel gemaakt maar toch is het een epische logo dat door iedereen herkent en aanbeden wordt. Iedereen dat TTGL tof vindt zou graag deze logo achter op hun jas willen hebben (waaronder ik).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten